- натычь
- НАТЫЧ|Ь (2*), -И с. Цель, мишень:
Вазнь, ˫акоже стрѣлець, ѡвогда ѹлѹчаѥть стрѣлѧющи въ насъ ˫ако въ начичь [в др. сп. натычь], ѡвогда же на прилежаща˫а ближнѧ˫а. (ἐπί... σκοπόν) Пч к. XIV, 58; вазнь ˫ако же стрѣлець ѡвогда ѹлѹчае(т). стрѣлѧюче в на(с) а ˫ако в натычь. овогда же на прилежаща˫а ближнѧ˫а. Пч XIV–XV, 55 об.
Словарь древнерусского языка (XI-XIV вв.) / АН СССР. Институт русского языка. — М.: Русский язык. Главный редактор Р. И. Аванесов. 1988.